-
परिणाले सिकाएको पाठ ।
सन्दर्भ ः उद्यम बिकासमा गरीएको लगानी र प्राप्त परिणाम
नेपालको आर्थिक बिकासको मेरुदण्ड कृषि, पर्यटन र जलश्रोत हो । जव सम्म यी तीन कुराको बिकास हुँदैन तव सम्म नेपालको समग्र बिकासको सम्भावना देखिंंदैन । नेपालमा सञ्चालन हुन सक्ने उद्योग तथा पर्यटन पनि कृषिमा आधारीत हुने भएकाले कृषिलाई नै नेपालको बिकासको पुर्वाधारको रुपमा लिनु पर्दछ ।
News Desk 0 response मङ्लबार, फाल्गुन ७, २०७५
यो अवस्था भएता पनि कृषिलाई व्यवसायिक र औधोगिकीकरण गर्ने दिशामा सरकारी तथा गैह्र सकारी संस्थाहरुको प्रयाशले सार्थकता पाउन सकेको छैन । कृषिका नाममा जहाँ जे जसरी कार्यक्रमहरु भै रहेका छन त्यो पनि किसानका लागि ‘बेल पाक्यो कौवालाई हर्ष न बिस्मत’ भन्ने उखान जस्तै भएको छ । कृषि क्षेत्रको बिकासका नाममा आएको अनुदानबाट आधारभुत किसानहरु लाभान्वित हुन सकेका छैनन ।
गरिवी न्युनिकरणकालागी धेरै योजनाहरु आए, आयआर्जनका कार्यक्रमहरु सम्वन्धि धेरै तालिमहरु भए । तालिम पश्चात के कति मानिसहरु रोजगार भए भनेर हेर्ने हो भने लगानिको प्रतिफलमा कुनै सन्तोष गर्ने ठाउँ भेटिंदैन । तर पनि असफलताको पहिचान गरेर निदानको उपाय अपनाउने कुरामा ध्यान गएको छैन ।
एउटा सामान्य किसान जो अति गरीव छ ,जस्ले छोरा छोरीलाई पढाउन नसकेर अर्काको हली, गोठालो र घरायसि कामदारको रुपमा जिवन जिउन बाध्य छ । बिरामी पर्दा औषधि गर्न नसकेर जेठो छोरो मरेको घाउमा खाटा परेको छैन । भोलि पल्ट रोप्न ठिक पारेको खेत अघिल्लो दिन खोलाले वगाउँदा उसका बावु डाँको छोडेर रोएको झझल्को बाँकि छ । वाख्रा भैसि सँधै मरेको पिरले कहिल्यै बस्तु नपाल्ने कसम खाएर अर्काको ज्यालावनी गर्न थालेको इतिहाँस जिबित छ । यस्तो पिडादायी इतिहाँस बोकेको गरीव किसानलाई एउटा बाख्रो किन्ने आर्थिक अनुदान र तीन दिने तालिम दिएर पठाउँदैमा उ एका एक उद्योगपति वन्न सक्ंदैन ।
दुख, अभाव र बिपन्नताले अत्तालिएको एउटा मानिस जो, त्यो तालिममा पहिलो कुरा त सहभागि हुन नै सक्दैन भयो भने पनि तालिम पुरा गर्न सक्दैन गर्यो भने उद्यम गर्ने त सम्भावना नै रहँदैन । मैले यो निराशावादी कुरा गर्न खोजेको होईन उद्यम बिकास भित्र रहेको समस्यालाई कोट्याउन खोजेको मात्र हो ।
गरिवकालागी यो सहयोग, एउटा तिर्खाले छटपटाएको गैंडालाई घ्याम्पोमा पानी दिए जस्तो हो । जसरी एउटा गैंडाको तिर्खा सानो मुख भएको ठुलो घ्याम्पोको पानीले मेटाउन सक्ँदैन त्यसै गरी यस्ता अवशरहरुले पनि गरीवी न्यूनिकरणमा खासै सघाउँ पुर्रयाउँदैन । यति खेर उसलाई उद्योगपति बन्ने रहर होईन रोजगार बन्ने इच्छा छ । एउटा गरीव मानिसलाई उद्योगपती बनाउने हो भने पहिला उसकालागि रोजगारीको आवश्यक्ता पर्दछ । रोजगारीकालागि सरकारी तथा गैह्र सरकारी संस्थाहरुले लगानीकर्ताहरुका लागि उचित वातावरण बनाई दिनु पर्छ अर्थात परियोजनाका लागि चाहिने सुलभ व्याजदरको ऋण र प्राबिधिक सहयोग उपलव्ध गराउनु पर्छ । यसवाट रोजगारीको अवशर सिर्जना हुन्छ । त्यो उद्योगमा स्थानिय तहमा पहिचान गरीएका गरीव वा लक्षित समुहका मानिसहरुलाई रोजगारी दिने कुराको सुनिश्चतता गर्ने र ति रोजगारहरुलाई प्रचलित तलव भत्ता समेत उपलव्ध गराउने शर्त सहितको सहयोग भने अर्थपुर्ण हुन सक्छ ।
यसो भन्दा सम्पन्नहरुको वकालत गरेको भन्ने अर्थ लाग्न सक्ला तर पनि सत्यता यहि हो भन्ने लाग्छ । मरेको आस जगाउन र मनोवल उठाउन सवैतिर असफलता बाहेक केहि हात नलागेका मानिसहरुलाई सफलताको यात्रा आवश्यक हुन्छ ।
यो यात्रा भनेको रोजगारीको यात्रा हो । यस पछि बल्ल उसले उद्योग स्थापना गर्न आवश्यक सीप, दक्षता र व्यवस्थापन सम्वन्धि जानकारीहरु हासिल गर्न थाल्छ । उ भित्र दवेको निराशाको भावना पनि दिनानु दिन मजबुत बन्दै जान्छ साहस वढ्न थाल्छ र शशक्तिकरणको प्रारम्भ हुन्छ । शशक्तिकरण, शैदान्तिक ज्ञानबाट मात्र प्राप्त हुने कुरा होईन । यसकालागी त व्यवहारीक अवशर पनि चाहिन्छ । सरकारी नीति तथा सहयोग र गैह्रसरकारी संस्थाहरुको सहजिकरण अपरिहार्य हुन्छ । यो कुरा कुनै नयाँ शिद्दान्त नभएर व्यवहारवाट पुष्टि भएको कुरा हो । यहाँ सरकारको तीन खम्बे अर्थ नितीको प्रयोग प्रभाबकारी हुन्छ । जनताको सहभागितामा बनेका सहकारीहरु हुन या प्राइभेट कम्पनिहरुको ठुलो लगानीमा निर्मित कषि उद्योग, पर्यटन, जलबिधुत वा अन्य यस्तै व्यवसाय, यी व्यवसायमा साना किसान तथा श्रमिकहरुको रोजगारीको सुनिश्चितता, सरकारी अनुदान र व्यवसायमुखी निति निर्माणमा सहयोगको अवशयत्ता पर्दछ ।
हाम्रा गाउँघरका सहपाठिहरु मध्य कति उद्योगपति भएका छन कति ठुला व्यापारी, यिनीहरु कसैको सहयोगमा नभएर आफ्नै वलवुतामा भएका हुन । गाउँमा दुख पाएर, खान नपुगेर घर छोडेका यी सहपाठीहरु कोही मारमाडीका पसलमा कामदार वनेका थिए भने कोही उद्याोग कलकारखानमा काम गर्ने गर्दथे । उनीहरुले त्यहिं सीप सिके, जीविका चलाएर वचत पनि गरे । वचत गरेको रकम र सीपको सदुपयोग अनि उनिहरुमा वढेको मनोवलका कारण कोही उद्योगपति वने भने कोहि ठुला ब्यापारी ।
यस बाट पनि एउटा मानिसले अबशर पाएमा आफ्नै पौरख र मिहनेतले सफल उद्योगपति र ब्यापारी वन्न सक्दो रहेछ भन्ने कुराको सहजै अनुमान गर्न सकिन्छ । यस किसीमको अवस्था शिर्जनाका लागि सरकारी वा गैह्र सरकारी संस्थाहरुले सहजकर्ताको भूमिकाका खेल्नु पर्दछ । जाल किन्न नसक्नेलई माछा मार्न सिकाउँदैमा जसरी एउटा मानिस जल्लारी बन्न सक्दैन ठिक त्यसै गरी तालिम पाउँदैमा एउटा सामान्य जिवनयापन गरी रहेको मानिस उद्योगपति वन्न सक्दैन । उसका लागि जाल किन्न सक्ने रकम, सीप र आत्मवलको आवश्यक्ता पर्दछ ।
लेखक ः बालकृष्ण देउजा
सामाजिक अभियन्ता
सम्बन्धित शीर्षकहरु
स्रोत नखुलेको रु ९८ लाखसहित दुई जना पक्राउ
शुक्रबार, बैशाख २८, २०८१मुस्ताङको लोमान्थाङमा वैकल्पिक सडक निर्माण
शुक्रबार, बैशाख २८, २०८१दरबारमार्गबाट स्रोत नखुलेको ९८ लाखसहित दुईजना पक्राउ
शुक्रबार, बैशाख २८, २०८१गोकर्णेश्वर नगरपालिका वडा नं ८, निशुल्क औषधी वितरण गर्छ
बिहिबार, बैशाख २७, २०८१-
स्रोत नखुलेको रु ९८ लाखसहित दुई जना..
शुक्रबार, बैशाख २८, २०८१ -
मुस्ताङको लोमान्थाङमा वैकल्पिक सडक निर्माण
शुक्रबार, बैशाख २८, २०८१ -
दरबारमार्गबाट स्रोत नखुलेको ९८ लाखसहित दुईजना पक्राउ
शुक्रबार, बैशाख २८, २०८१ -
गोकर्णेश्वर नगरपालिका वडा नं ८, निशुल्क औषधी..
बिहिबार, बैशाख २७, २०८१ -
कोशी प्रदेश सरकारको मुख्यमन्त्रीमा कार्की नियुक्त
बिहिबार, बैशाख २७, २०८१
-
स्रोत नखुलेको रु ९८ लाखसहित दुई जना..
शुक्रबार, बैशाख २८, २०८१ -
मुस्ताङको लोमान्थाङमा वैकल्पिक सडक निर्माण
शुक्रबार, बैशाख २८, २०८१ -
दरबारमार्गबाट स्रोत नखुलेको ९८ लाखसहित दुईजना पक्राउ
शुक्रबार, बैशाख २८, २०८१ -
गोकर्णेश्वर नगरपालिका वडा नं ८, निशुल्क औषधी..
बिहिबार, बैशाख २७, २०८१ -
कोशी प्रदेश सरकारको मुख्यमन्त्रीमा कार्की नियुक्त
बिहिबार, बैशाख २७, २०८१
-
त्रिपुरा सुन्दरी गाउँपालिका वडा नम्बर ४ पिस्कर..
आइतवार, बैशाख २३, २०८१ -
खोटाङका अग्निपीडितलाई आर्थिक सहयोग
मङ्लबार, बैशाख २५, २०८१ -
आहा सुन्दरता ! अवश्य पनि रुबी भ्यालीको..
बिहिबार, बैशाख २७, २०८१ -
गोकर्णेश्वर नगरपालिका वडा नं ८, निशुल्क औषधी..
बिहिबार, बैशाख २७, २०८१ -
जापानी विदेशमन्त्री खामिखावा नेपालमा
आइतवार, बैशाख २३, २०८१